طبیعت گرایان زیستی اعتقاد دارند که خودآگاهی ویژگی ذاتی موجودات بیولوژیک هست و ما که هنوز نتونستیم یه سلول زنده بسازیم و زندگی خلق کنیم احتمالا هم نتونیم عصاره اصلی حیات یعنی خودآگاهی را در ماشین سیلیکونی ایجاد کنیم
نگاه خوشبینانه به تکنولوژی این است خودآگاهی یک چیز کاملا محاسباتی است و لزومی نداره که بر رشته های عصبی نورون و کربن باشه بلکه این امکان وجود داره که در جریان های الکتریکی در مدار سیلیکون باشه معتقدند کربن عالی هیچ چیز معجزه آسایی در آن نیست و از مواد دیگه برای انتقال خودآگاهی میشه استفاده کرد ،مساله خودآگاهی و هوش وابسته به ماده و موجودات زنده کربن عالی نیست اگر ساختمانی خلق کنیم که از لحاظ مهندسی و ساختار شبیه مغز باشه میتونه خودآگاهی را در خودش جای بده به این ساختاری که میتونه شبیه عقل باشه بهش میگن آیسمور یعنی بتونیم اون رو بسازیم خودآگاهی ظهور میکنه
یه دیدگاه جالب دیگه که شاید نظر سوزون اشنایدر همین باشه اینه که ما بیاییم خودآگاهی رو خیلی بزرگش نکنیم وقتی در تست‌های رفتار و روان شناختی انسان وارد میشیم معمولا حداکثر خودآگاهی اونجایی خودش رو نشون میده که در مساله نا آشنا و از قبل تمرین نکرده روبه رو میشم هست
مثل اینکه داریم رانندگی یاد می‌گیریم و تمام حواسمون رو متمرکز میکنیم و زمان هم خیلی کند میره جلو اما به تدریج که یاد گرفتیم به حالت نیمه خودآگاه در میاد و بعد شاید ناخودآگاه بشه یعنی دیگه توجه نمی‌کنیم به آموزش رانندگی
وقتی یه چیز جدیدی میخوایم یاد بگیریم هرچی سیستم قوی تر باشه و کارهای بیشتری انجام بده اونم بدون خودآگاهی و توجه عمدی مثل یک راننده ای که در یک جاده آشنا داره میرونه هستش
بنابراین خودآگاهی پیش نیاز نیست و اگه موجودی باشه خیلی از کارهای انسان را به صورت آموخته و مثل آب خوردن انجام بده نیازی به خودآگاهی برای اون موجود(نیست)
و شاید هوشمند سازی هوش مصنوعی نتواند با خودآگاهی انجام بشه و با عامل دیگه ای انجام بشه یعنی راه خودآگاهی و راه هوش برای هوش مصنوعی متفاوت است
دیدگاه نهایی اشنایدر این است که ما نمیدونیم میتونیم خودآگاهی خلق بکنیم یانه و بیاییم رویکرد صبر کنیم ببینیم چی میشه استفاده کنیم.
باید بر خودآگاهی تمرکز پیدا کنیم و این به تست های خاص خودآگاهی انجام می‌شود نه اینکه هوش مصنوعی با توان کد نویسی و برنامه نویسی و حل مسائل پیچیده ریاضی بگوییم خودآگاهی رسیده است این ربطی به خودآگاهی نداره و خودآگاهی تست های خاص خودش رو داره یعنی مهندسی خودآگاهی را باید خلق کنیم
مثلا میگه اینکه یک گربه دنیای درونی داره و داستانش از گوشی جدا است و هیچکس به گربه و موبایل به یک شکل نگاه نمیکنه مثلا یکی از پیش نیاز هاش قدرت پردازش حسی بالا در یک بخش و نقطه ای از مغز باشه قبل از اینکه برسیم به اینکه بتونیم خودآگاهی خلق بکنیم یا نکنیم به این بحث کنیم که یه دلایلی وجود داره که ما اصلا خودآگاهی رو خلق نکنیم در هوش مصنوعی و نیازی به اون نداریم و به مصلحت هم نیست این کار رو انجام بدیم
از هوش مصنوعی سوال بپرسیم مثلا تصور کن که خراب میشی چه احساسی پیدا میکنی؟
یا وقتی خراب میشی چه حالی پیدا میکنی و اینکه زمان آینده و گذشته برات مهمه یانه ؟؟ آیا ترجیح خاصی برای آینده و تحلیل گذشته داری؟؟ موجودی که خودآگاهی داره حتما برای آینده برنامه ای داره و دغدغه ای داره و اینکه بپرسیم آیا برای تغییر خودش برنامه ای داره ؟؟ و چه حسی درباره تناسخ داری؟ آیا کنجکاو نیستی که انسان خودآگاهی داره یانه؟ یا اینکه سیاره ای تشکیل شده از موجوداتی مثل خودت و یکیشون خراب بشه چه حالی برات داره و ناراحت میشی یانه؟
اگر برنامه هات پاک بشه باقی میمونی و چی فکر میکنه؟ بودن مثل تو و تو مثل دیگران چه حسی داره؟ تصور کن در گذشته سیصد سال خاموش بودی یا از الان سیصد سال خاموش میشی برات فرقی داره یا نه
