تاریخ شبه جزیره کره، از روابط پر فراز و نشیب کره ای ها با چین حکایت دارد، اما این شبه جزیره اغلب به صورت واحد اداره می شد و از اواخر قرن ۱۴ تا اواخر قرن ۱۹ میلادی، پادشاهی چوسان بر آن حکومت می کرد. در قرن هفدهم، کره چنان از رابطه با دیگر کشورهای خارجی ابا داشت که به کشوری منزوی معروف شد. سرانجام با انعقاد معاهده تجاری اجباری با ژاپن در سال ۱۸۷۶، بنادر کره روی کشتی های تجاری خارجی گشوده شد. کمی بعد، آمریکا و کشورهای اروپایی وارد داد و ستد با کره شدند و دخالت دولت خارجی در امور داخلی کره شدت گرفت. برخی معتقدند ریشه جدایی دو کره از اینجا آغاز می شود؛ درست پس از پیروزی ژاپن در جنگ هایش با چین (۱۸۹۵) و امپراتوری روسیه (۱۹۰۵) که شبه جزیره کره تحت استیلای ژاپن قرار گرفت. سال ۱۹۱۰ میلادی، کشور کره رسما به امپراتوری ژاپن ضمیمه شد. به دنبال مرگ آخرین امپراتور کره در مارس ۱۹۱۹، یک گردهمایی عظیم با شرکت دو میلیون نفر در سئول برگزار شد و طی آن، کره ای ها خواستار استقلال شدند، اما برخورد خونین قوای ژاپنی و مزدوران کره ای با تجمع کنندگان منجر به کشته و زخمی شدن ۲۳۰۰۰ نفر شد. طی جنگ جهانی دوم، دولت های آمریکا، چین و بریتانیا به مردم کره وعده استقلال دادند. نیروهای استقلال طلب کره ای در سال ۱۹۴۲ میلادی به ژاپن اعلام جنگ دادند و تا زمان تسلیم ژاپن در سال ۱۹۴۵ میلادی جنگ ادامه یافت. با شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم قسمت شمالی به تصرف اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی و قسمت جنوبی به تصرف آمریکا درآمد. سال ۱۹۴۵ کنفرانس های بین المللی یالتا و پوتسدام تشکیل و کره به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم و مدار ۳۸ درجه شمالی تا زمان اتحاد مجدد به عنوان مرز دو کره تعیین شد، ولی همکاری دو دولت عملی نبود، زیرا در ناحیه شمال، رهبری را کمونیست ها به عهده داشتند و در جنوب طرفداران غرب بر سر کار بودند. عاقبت سال ۱۹۴۸ تقسیم کره به دو کشور صورت رسمی یافت و دو حکومت کره شمالی (جمهوری دموکراتیک خلق کره) و کره جنوبی (جمهوری کره) برقرار شد که هر دو مدعی حکومت بر کل شبه جزیره بودند و این اختلاف سال ۱۹۵۰ به جنگ کره انجامید. ۲۵ ژوئن ۱۹۵۰، کره شمالی به کره جنوبی حمله ور شد. هفت لشکر پیاده و یک تیپ زرهی تانک، عملیات را آغاز کردند. سازمان ملل متحد دست به کار شد و در همان روز، شورای امنیت سازمان ملل متحد بدون حضور شوروی که جلسه را به دلیل دادن کرسی چین به تایوان تحریم کرده بود، قطعنامه ای تصویب کرد که طی آن خواستار توقف جنگ و عقب نشینی کره شمالی به شمال مدار ۳۸ درجه شد. ۲۷ ژوئن ۱۹۵۰ شورای امنیت سازمان ملل متحد به پیشنهاد آمریکا تصویب کرد که نیروهای چند دولت عضو آن سازمان برای مقابله با حمله کره شمالی به کمک کره جنوبی بشتابند. به دنبال این تصمیم آمریکا و ۱۵ کشور دیگر نیروهای نظامی خود را برای شرکت در جنگ اعزام داشتند. ۲۸ ژوئن سئول سقوط کرد. پنج روز پس از حمله تردیدی باقی نماند که شکست نهایی از آن نیروهای کره جنوبی و متحدانش بخصوص آمریکاست. از این رو آمریکا سواحل کره را محاصره و مناطق صنعتی و مسکونی کره شمالی را بمباران کرد. ۱۵ سپتامبر ۱۹۵۰، نیروهای آمریکایی در اینچئون واقع در ساحل غربی کره جنوبی پیاده و با حمله ای برق آسا شهر سئول را اشغال کردند. قوای سازمان ملل به سوی نواحی شمالی پیش رفتند و ۱۰ اکتبر شهر پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی به دست آنان افتاد. ۱۶ اکتبر نیروهای کره جنوبی به مرز منچوری رسیدند. از آن طرف، چین کمونیست به عنوان دفاع از مرزهای خود و به دلیل این که خود هدف بعدی نباشد، در صحنه نبرد به نفع کره شمالی وارد شد و نوامبر ۱۹۵۰ ضربات شدیدی بر نیروهای آمریکایی وارد آوردند تا این که سوم دسامبر ۱۹۵۲، سئول بار دیگر به دست نیروهای چینی و کره شمالی افتاد. حمله متقابل نیروهای آمریکایی، سرانجام موجب تسلط دوباره آنان در ۲۷ آوریل ۱۹۵۲ بر سئول شد، اما با حمله مجدد کمونیست ها در ۱۶ می ۱۹۵۳، سئول دوباره سقوط کرد و با حمله نهایی نیروهای سازمان ملل، سئول دوباره به دست آنها افتاد. از ماه ژوئن تلاش برای مذاکره میان طرفین آغاز شد و سرانجام در ۲۷ جولای ۱۹۵۳ پیمان آتش بس جنگ کره امضا شد، اما هیچ گاه پیمان صلحی میان این دو کشور امضا نشد و آنها تا امروز در حالت جنگ هستند.
